Wszystko wskazuje na to, że scenariusz zakończenia szczytu Unii Europejskiej fiaskiem jest jak najbardziej możliwy, a wpływa na to postawa poszczególnych krajów europejskich i stosunek do omawianych wcześniej założeniach. Dość napiętą sytuację potwierdził także rząd w Berlinie, który jednomyślnie nie zgodził się na możliwość ręczenia za długi innych państw strefy euro. Niemcy dodatkowo sprzeciwiają się zmianami zasad w skupowaniu przez fundusze ratunkowe obligacji krajów całej Unii Europejskiej – jedna z niemieckich gazet (Handelsblatt) nie pozostawia złudzeń dla innych członków Europy drukując swoją okładkę w trzech różnych językach Nein! No! Non!, czyli Nie!. Niemcy – na czele z Angelą Merkel – wydają się być nieugięte we wcześniej podjętych sprawach i to mimo środowego apelu ze strony premiera Włoch Mario Montiego – ostrzegł on przed możliwą katastrofą i przedłużaniem szczytu. Monti zapewniał, że jeżeli 28 i 29 czerwca przywódcy krajów UE nie dojdą do porozumienia w Brukseli, to do głosu mogą dojść siły polityczne jego kraju posyłając euro w kąt. Nie trudno było wyobrazić sobie przejęcie z jakim Monti wypowiadał swoje słowa – zaznaczył również wielkie poświęcenie ze strony Włoch, poprzez wdrożone reformy i milionowe oszczędności. Warto przyznać, iż oprocentowanie włoskich obligacji poszło nie znacznie w górę – i to zaledwie w ciągu kilku ostatnich dni – i w chwili obecnej jest najwyższe od grudnia zeszłego roku.
Włochy nie są jedynym krajem borykającym się z wysokimi kosztami obsługi zadłużenia – kolejni są Hiszpanie. Dlatego Monti chce by fundusze pomocowe – odpowiednio EFSF i EMS – mogły być w stanie skupować obligacje państw, które obecnie są dotknięte kryzysem zadłużenia. Niemcy są innego zdania, dlatego w odpowiedzi na błagania radzą skorzystać z istniejących rozwiązań jakie mogą dać im fundusze ratunkowe – według Merkel są to środki wystarczające. W podobnym tonie wypowiedział się jeden z niemieckich urzędników sugerując by na przyszłość nie wymyślano nowych narzędzi do walki z kryzysem w chwili pojawienia się nowego problemu – obecne narzędzia są już wystarczające i odpowiednio uwarunkowane.
